In 2012 kwam ik aan op het kleine vliegveld van Carcassonne met in mijn koffer slechts één pagina tekst, een foto van mijn dochter met een Parijse mimespeler. En een hart vol liefdesverdriet. Ik had een schrijfweek bij Geert Kimpen en Christine Pannebakker geboekt op het landgoed Terra Nova in de buurt van Mirepoix. Tijdens deze week ontvouwde zich langzaam het verhaal van Liefdesmunt, gebaseerd op mijn ontmoeting met een mimespeler in Parijs. 

Ik besloot na de schrijfweek terug te gaan naar Parijs. Een gedeelte van dit boek heb ik toen in Parijs geschreven. Aan kleine wiebelende tafeltjes op Montmartre, in parken en restaurantjes. Ik schreef op een zondagmorgen op een brug over de Seine terwijl de klokken van de Notre Dame luidden, op kleine balkonnetjes en in de Thalys.

Had ik ooit kunnen bedenken dat ik jaren later mijn boek moest bijschaven omdat de wereld was veranderd? Er werden glazen muren om de Eiffeltoren geplaatst omdat er terroristische aanslagen dreigden. De musea werden gesloten, om in La Fayette te kunnen winkelen moest je een tijdslot reserveren. De terrassen waren leeg, er klonk geen pianomuziek meer in de restaurantjes, Parijs was stil, koud en grimmig geworden. De mensen hadden maskers op, niet op de feesten maar in verband met covid. 

Het is gelukkig weer de tijd om Parijs, de romantiek, de grandeur en bovenal de liefde te vieren. 

Toen ik in 2021 tijdens een expositie in Amsterdam de illustratrice Margot van Huijkelom ontmoette (https://www.bookmargot.com) wist ik waarom dit boek jarenlang moest ‘rijpen’: Margot en ik vonden elkaar in de schoonheid van de vrouw. Een samenspel van woord, beeld en muziek. 

Gaat u met mij mee? Naar Parijs? 

On y va!